(Deze blog verscheen eerder als column in Plusmagazine)
Rake klappen in de algemene ledenvergadering.
Iedereen, die wel eens een algemene ledenvergadering heeft bijgewoond van de vereniging van eigenaren van zijn flatgebouw, heeft zich wel eens zitten verbijten. Altijd zijn er wel een paar leden, die alle aandacht opeisen, met hun voortdurende vragen en opmerkingen. Bij elk agendapunt weten ze wel een kanttekening te plaatsen, meestal op een nogal verongelijkte toon. Het bestuur moet het altijd ontgelden. Het is nooit goed, of het deugt niet. Door hun voortdurende gezeur, halen ze het bloed onder je nagels vandaan, loopt de vergadering steevast uit en komen gewone, goedwillende leden, niet of nauwelijks toe aan hun wel goedbedoelde bijdrage. Professionele voorzitters kennen hun pappenheimers en weten deze vergaderingen meestal tot een goed einde te brengen. Bij verenigingen, die het bestuur in eigen beheer houden, gaat het echter wel eens mis. Dan ontploft de zaak en gaat de vergadering met ruzie uiteen, soms zonder bestuur, omdat dit staande de vergadering is afgetreden.
Helemaal bont maakte het een flatbewoner, die weigerde de interruptiemicrofoon af te staan, nadat de voorzitter hem het woord had ontnomen. Uiteindelijk kon een ander lid het niet meer aanzien en wilde hem de microfoon afpakken. Dat kwam hem duur te staan, want de boze inspreker verkocht hem een aantal rake klappen. De bril van het slachtoffer vloog van diens hoofd. Later constateerde de huisarts een flink blauw oog. Natuurlijk deed de gedupeerde hiervan aangifte bij de politie. De officier van justitie wilde een en ander vervolgens afdoen met een geldboete plus een schadevergoeding. Maar onze geweldpleger ging daarmee niet akkoord. Hij voelde zich zelf het slachtoffer, had het over zelfverdediging en sprak badinerend over slechts een corrigerende tik. De zaak ligt nu bij de strafrechter. Hopelijk geeft die hem van Jetje, maar dat terzijde. Want er gebeurde nóg wat in deze onverkwikkelijke zaak.
Het bleek namelijk niet de eerste keer dat betrokkene zich tijdens de vergadering had misdragen. In 2015 was hij ter zake ook al een keer gewaarschuwd. Een recidivist dus. En nu was de maat vol, besliste de vergadering een paar maanden later. Hij mocht een jaar lang niet mee komen en werd direct uit de zaal verwijderd. Wel mocht hij een gemachtigde sturen. Daarmee was onze relschopper het natuurlijk niet eens. Hij ging in beroep bij de kantonrechter. Nergens in de wet of het splitsingsreglement stond immers te lezen, dat de vergadering hem de toegang tot de vergadering mocht ontzeggen! Hij leek daarmee een sterk punt te hebben, want wet en reglement voorzien daarin inderdaad niet, althans niet met zoveel woorden.
De kantonrechter bleek daaraan echter niet zo zwaar te tillen. De wet lezen staat immers niet gelijk aan de wet begrijpen. Dat de wet en splitstingsakte geen specifieke bepaling bevatten ter zake van ordemaatregelen, stond daaraan volgens de kantonrechter niet in de weg. Dit op grond van de algemene bepalingen van boek 2 en 5 van het Burgerlijk Wetboek. De algemene ledenvergadering was daartoe daarom wel degelijk bevoegd! En het besluit om betrokkene een tijdje uit de vergadering te weren, kon moeilijk onredelijk of onbillijk worden genoemd, voegde de kantonrechter daaraan toe. Bovendien kon betrokkene zijn belangen door een gemachtigde laten behartigen. Eentje, die wel zijn fatsoen kan houden, zal de kantonrechter hebben bedoeld.
Met die principebeslissing was de vereniging van eigenaren natuurlijk erg blij. Minder blij zal ze zijn geweest met de verkorting van de termijn, dat betrokkene niet meer naar de ledenvergadering mocht komen. Die termijn werd ingekort tot een half jaar. Dat betekent dat de rust wel van erg korte duur is en dat betrokkene bij de eerstkomende vergadering de sfeer weer mag komen verpesten.
Ik wens het bestuur sterkte!
