Emmertje water gooien.
Een schildersbedrijf had grote moeite met het gedrag van een van zijn schilders. Luidruchtig en respectloos tegenover zijn collega’s. Hij kreeg daarvoor zelfs een officiële waarschuwing. Bij herhaling zouden verdergaande sancties volgen. Enige maanden later meldde betrokkene zich ziek. Wat hij nu precies mankeerde, werd mij niet helemaal duidelijk. De psychiater had het over een ‘ongespecificeerde aanpassingsstoornis’ en ‘matig ernstige’ stoornissen in alcohol en drugsgebruik. Kortom, in normaal taalgebruik, een onaangepast figuur met een alcohol- en drugsprobleem. Die heb je natuurlijk liever niet in dienst.
Maar ja, ons nieuwe ontslagrecht is streng, heel streng, ten opzichte van de werkgever. Dus startte die braaf een re-integratietraject en onze schilder ging weer voor halve dagen aan het werk. Vanwege zijn prikkelbaarheid, behoorde daarbij elke stress te worden vermeden. Collega’s en leidinggevenden moesten op hun teentjes lopen, zogezegd. Nou, dat laatste lukte kennelijk niet, althans niet voldoende. Want kort daarop haalde een leidinggevende het in zijn hoofd, om betrokkene aan het werk te sturen. Laatstgenoemde ontstak daarop in grote woede en dreigde een emmer water over zijn leidinggevende heen te gooien. Volgens moderne arbeidsrechtelijke inzichten, had de aldus aangesprokene natuurlijk onmiddellijk het hazenpad moeten kiezen. Maar ja, iemand van de oude stempel. U weet wel. Dus herhaalde de leidinggevende de opdracht, nu toch echt aan het werk te gaan. Dat liet onze prikkelbare schilder niet over zijn kant gaan. Dus voegde hij de daad bij het woord en gooide inderdaad water naar zijn chef.
‘Op staande voet ontslag, zou je denken. Maar ook dat kun je tegenwoordig beter niet meer doen. De werkgever volgde daarom wijselijk de koninklijke weg, stelde betrokkene op non actief met behoud van salaris en verzocht de kantonrechter om hem te mogen ontslaan. Dat mocht, want de werknemer had volgens de kantonrechter inderdaad ernstig verwijtbaar gehandeld! Toch kreeg onze watergooier’, uit zieligheidsoverwegingen, toch nog de helft van de gebruikelijke ontslagvergoeding toegewezen! Dat kwam neer op een bedrag van ongeveer € 23.600! ‘Niet gepiest en toch nat,’ placht mijn grootvader vroeger te zeggen. De werkgever nam zijn verlies, hij was die lastpost kwijt en dat mocht wat kosten. De werknemer voelde zich echter zeer onrechtvaardig behandeld en ging in hoger beroep.
Het gerechtshof liet het ontslag in stand. Dat had evengoed slechter kunnen aflopen, want ik heb wel beslissingen gelezen, waar zelfs een klap uitdelen nog wordt goedgepraat. Maar toen kwam het. Weliswaar had de werknemer ook volgens het hof verwijtbaar gehandeld (sic!), maar ernstig verwijtbaar vond het hof zijn gedrag niet. Dat had de kantonrechter dus verkeerd gezien.
‘Ach’, zult u denken, Verwijtbaar of ernstig verwijtbaar, wat maakt dat ene woordje nu goed uit! Dat zal ik u vertellen. Dat ene woordje kostte de werkgever nog eens € 23.600 extra aan ontslagvergoeding. Want, zo luidt de wet. Als er ‘slechts’ sprake is van een verwijtbaar ontslag, heeft de werknemer recht op het volle pond, wat betreft ontslagvergoeding. In totaal kostte dit ontslag de werkgever bij het gerechtshof nu dus al rond de € 47.200. Maar de snoep-pot was nog niet leeg. Omdat er slechts sprake was van een verwijtbaar ontslag, kreeg onze schilder bovendien nog eens 2 maanden salaris mee. En u snapt, dat ook de advocaat van de werkgever niet voor niks had gepleit.
Als je dit allemaal leest, begrijp je best waarom werkgevers zo klagen over ons huidige ontslagrecht.
Maar eerlijk is eerlijk, dit hebben zij allemaal zelf over zich afgeroepen, door decennia lang te blijven zeuren over het oude ontslagrecht.
Dat was, achteraf gezien, namelijk zo slecht nog niet!
