Een onvergetelijk kerst.
Deze column verscheen eerder in Plus Magazine
Klaas D. had na een periode van werkeloosheid een interessante nieuwe werkkring gevonden. Hij werd filiaalhouder van een cateringbedrijf in het oosten van het land, tegen een mooi salaris. De vreugde was echter van korte duur, want vanaf het begin af aan kreeg hij te maken met voortdurende kritiek van de directie. Een en ander liep zo uit de hand, dat de directeur liet weten, aan te sturen op ontslag. Daarmee was Klaas het natuurlijk niet eens en hij meldde zich ziek. De bedrijfsarts voelde wel aan wat er aan de hand was en stelde mediation voor. Met een paar goede gesprekken moest de lucht toch geklaard worden, was de gedachte. Daar ging de directie vooralsnog niet op in en de kwestie bleef onopgelost. Uiteraard leverde dit de nodige spanningen op bij Dirk. Als hij al niet ziek was, toen hij zich arbeidsongeschikt meldde, dan werd hij het nu al. Het was een kwestie van tijd, totdat de bom zou barsten.
Op 24 december was het ter plaatse de gewoonte, om ´massaal´ de cafés te bezoeken. Ook Dirk, hoewel arbeidsongeschikt, liet zich dat pleziertje niet ontnemen. Er werd zogezegd flink ingenomen, die namiddag. De vrolijke sfeer werd echter grondig bedorven, toen Dirk zijn werkgever in hetzelfde café tegen het lijf liep. Wat er toen precies gezegd is, kon achteraf niet met zekerheid worden vastgesteld. Wel, dat Dirk die avond een dreigend SMS/bericht aan zijn baas verstuurde. Daarbij werden de woorden ´Jullie gaan eraan, ik maak jullie af´ gebruikt.
De kerstdagen gingen vervolgens aanmerkelijk vrediger voorbij, maar op 28 december viel er een explosieve brief op de deurmat. Dirk werd wegens bedreiging van zijn werkgever op staande voet ontslagen. Hij hoefde niet meer terug te komen. Dirk haastte zich naar een advocaat, die dit ontslag aanvocht en daartegen een kort geding aanspande.
Wat moest de kantonrechter doen? Enerzijds voelde de rechter natuurlijk best aan, dat deze bedreiging de werkgever wel erg goed uitkwam. Eindelijk een stok gevonden, om de hond mee te slaan. Zoveel was wel duidelijk. Anderzijds kon de rechter niet om de ernst van deze bedreiging heen. De wet noemt dit niet voor niets als voorbeeld van een dringende ontslaggrond.
Zou deze zaak in de Randstad zijn aangebracht, dan was de kans groot geweest, dat de rechter deze, in een dronkenmansbui, door een overspannen werknemer geuite, bedreiging met een korreltje zout had genomen. Althans, niet ernstig genoeg voor een ontslag op staande voet. In het oosten van het land tilt men daaraan echter vaak wat zwaarder. De vroeger heersende, toentertijd in de rechtspraak als volstrekt normaal ervaren, ongelijke, verhoudingen tussen baas en knecht, zijn daar naar mijn smaak nog niet helemaal vergeten.
Hoe dan ook, de kantonrechter te Almelo koos in deze zaak in korte bewoordingen voor de werkgever en had blijkens de tekst van zijn vonnis volstrekt geen oog voor de tekortkomingen van de werkgever. Het ontslag werd rechtsgeldig bevonden.
Is Dirk onrechtvaardig behandeld? Ik vind van niet. Wie met zijn dronken kop zijn baas bedreigt, is wel erg stom bezig. Dan moet je ernstig rekening houden met ontslag, waar je ook woont. Dat je de baas, die je toch al kwijt wilde, daarmee de kans biedt om je te lozen, is je eigen, stomme schuld.
Hopelijk loopt de kerstviering voor Dirk dit jaar wat beter af.
