Verduistering in dienstbetrekking.
Deze column verscheen eerder in Plus Magazine
Elektromonteur Simon was al een aantal jaren in dienst bij een elektrotechnisch installatiebedrijf, toen het opeens ging opvallen. Wat dan? Er verdwenen steeds meer dure elektronische spullen uit het magazijn. Zóveel, dat de directie ten einde raad de hulp inriep van een bedrijfsrechercheur. Die hing een verborgen camera op in het magazijn, waarna Simon al snel tegen de lamp liep. Op de camerabeelden was hij duidelijk herkenbaar in beeld, terwijl hij in het magazijn iets onder zijn jas stopte. Na een indringend verhoor bekende hij met trillende stem een heleboel dure spullen uit het magazijn te hebben ontvreemd, waarna hij deze voor dik geld had doorverkocht.
Aanvankelijk bekende hij voor slechts € 15.000 mee naar huis te hebben genomen, maar geconfronteerd met de bevindingen van de bedrijfsrechercheur, stelde hij dat bedrag telkens naar boven bij. Uiteindelijk becijferde de werkgever de inkoopwaarde van de verdwenen goederen op een dikke € 175.000. Maar dat laatste bedrag vond Simon toch echt veel te hoog. ‘Wie zegt, dat ik de enige was, die het magazijn leeg plunderde,’ was zijn retorische vraag. Tja, het zijn net muizen, die magazijndieven. Zie je er één, dan weet je dat er nog veel meer rondlopen. Althans, dat is mijn ervaring.
Het zal niemand verbazen, dat Simon na deze bekentenis op staande voet werd ontslagen. Maar daarmee was de kous echter niet af. Nee, zijn werkgever wilde dat Simon ook persoonlijk financieel flink zou bloeden, voor alle schade die hij had veroorzaakt. Dat Simon een spaarrekening bleek te hebben, met meer dan € 80.000 erop, zal daarbij zeker hebben meegewogen. Een kale kikker was Simon zeker niet! Dus kon het kaalplukken beginnen.
Simon kreeg een dagvaarding uitgereikt, waarin een dikke twee ton in euro’s van hem werd gevorderd. ‘Kat in het bakkie’, zou je denken. Maar bij de rechtbank ging de advocaat van Simon tot ieders verrassing vol in de aanval. De bekentenis van Simon moest buiten beschouwing worden gelaten, wist de raadsman, omdat het via de verborgen camera vergaarde bewijs onrechtmatig was verkregen! Ook de bekentenis werd daardoor ongeldig. Dus bleef er helemaal geen geldig bewijs over en zou Simon vrijuit moeten gaan. Aan de kant van de werkgever reageerde men verbijsterd op zoveel brutaliteit. Dat kon toch niet waar zijn!
De rechtbank ging gelukkig niet mee met dit juridische verweer. Om te beginnen was de verborgen camera niet in strijd met de regels opgehangen, oordeelde rechtbank. Maar ook al zou dat wel het geval zijn geweest, dan nog ging het belang van de waarheidsvinding boven de mogelijk geschonden privacy van Simon. Kortom: het gezonde verstand won het van de juridische haarkloverij. Dat was ook wel te verwachten, want het ging hier om een civiele zaak. En daar gelden vrijere bewijsregels dan in een strafzaak.
Uiteindelijk kwam de rechtbank tot een door Simon te vergoeden schadebedrag van ongeveer € 95.000. Veel minder dan geëist, dat is waar. Maar het bedrag op zijn vette spaarrekening moest Simon toch helemaal overmaken naar zijn vroegere werkgever. Bovendien moest hij de kosten van de bedrijfsrechercheur betalen, wat neerkwam op nog eens een paar duizend euro. En tenslotte mocht hij de proceskosten ophoesten.
Ondertussen was er ook nog eens aangifte gedaan bij de politie van een strafbaar feit, te weten verduistering in dienstbetrekking. Maar die strafzaak zal wel met een sisser aflopen. Hoogstens een taakstraf, voorspel ik. Niet iets, waar de gemiddelde boef zich druk om maakt.
Nee, dan de civiele rechter. De tik die door hem in deze zaak werd uitgedeeld zal Simon nog lang heugen. Hij werd dáár getroffen waar het hem het meeste pijn deed, in zijn portemonnee.
