Mijn naam is Brutaal.
Eerder verschenen als column in Plus Magazine
Kijkers naar het programma Mr. Frank Visser doet uitspraak, laten me nog wel eens weten, dat de door mij berechte zaken wel erg extreem zijn. Waarmee ze tot uiting brengen, dat het om uitzonderingen zou gaan, die naar hun aard in de praktijk niet zo vaak voorkomen. Niets is minder waar. Wie de op internet gepubliceerde rechtspraak een beetje bijhoudt, komt wekelijks wel zo’n heftige zaak tegen.
Zo ook laatst weer in Friesland. Daar terroriseerde de familie Brutaal jarenlang ongestraft een hele straat, voordat eindelijk werd ingegrepen. De bewuste familie huurde een leuke woning van de woningbouw, met vóór- en achtertuin. Kom daar eens om, tegenwoordig. Veel jonge gezinnen kunnen daar alleen maar van dromen. Zo niet onze terreurfamilie. Die gebruikte de voor- en achtertuin als opslag voor haar oud ijzer handel en andere rotzooi. Bovendien parkeerde ze daar hun aanhangwagen. Niks geen bloemetjes en plantjes dus. Het was gewoon een bende.
Toen de woningbouw er wat van zei, kreeg ze de wind van voren. ‘Waar die zich mee durfde te bemoeien! Een schandelijke inbreuk op de privacy was het. En als haar medewerkers het in hun hoofd zouden halen, de tuin van het gehuurde te betreden, zou de heer des huizes ze desnoods zelf verwijderen.’ Kortom, de heer Brutaal liet zich niet de les lezen, zoveel was duidelijk.
De overblufte woningbouw liet het daarop een tijd zitten. Maar uiteindelijk moest ze toch wat gaan doen, want inmiddels had de familie Brutaal ook ruzie gekregen met omwonenden. Vooral de familie ernaast moest het ontgelden. Schelden en tieren. Een lekke band. Schandelijke opmerkingen over de onlangs overleden buurvrouw. Het vernielen van een door de buurman ter beveiliging opgehangen camera. Spugen. En vooral dreigen, veel dreigen. Door zowel vader als zoon Brutaal.
De Brutaaltjes bleken niet voor rede vatbaar. De woningbouw adviseerde omwonenden de familie Brutaal te negeren, niet te reageren op bedreigingen, alles te melden aan de woningbouw en bij onraad de politie te bellen. Er werd gewerkt aan een veiligheidsplan. Pappen en nathouden, dus.
Uiteindelijk bleek echter ook voor de woningbouw de maat vol. Vooral nadat de Brutaaltjes ook nog eens achter gingen lopen met de huurbetaling. Er werd juridische actie ondernomen en de woningbouw eiste in kort geding, dat de familie Brutaal uit de woning zou worden gezet. Dat werd toegewezen! De kantonrechter had geen boodschap aan het in gevallen als deze gebruikelijke verweer, dat er sprake was van een gewone burenruzie, waarbij de schuld ergens in het midden lag. Fijntjes liet de kantonrechter weten, dat het wangedrag van familie Brutaal ter beoordeling voorlag en dat dit dermate ernstig was, dat de Brutaaltjes er toch echt uit moesten. “Die zijn weg,” riepen omwonenden dan ook opgelucht, toen de verhuisauto de straat uitreed.
Helaas. De familie Brutaal ging brutaalweg in hoger beroep. Dat is niet verboden, maar wel heel onaangenaam, als je op voorhand weet dat een dergelijk beroep vrijwel geen kans maakt. Een normaal mens begint daar dan ook niet aan. “Geen goed geld naar kwaad geld gooien,” heet dat. Maar als je (vrijwel) gratis procedeert, ligt dat misschien anders. In elk geval zag ook de advocaat van de familie Brutaal geen bezwaren, indachtig het motto “niet geschoten is altijd mis”.
Hoe dan ook, zoals te verwachten viel maakte het gerechtshof een jaar later gehakt van dit kansloze hoger beroep. Intussen hadden de voormalige buren wel een jaar lang in spanning gezeten, was de woningbouw op hoge proceskosten gejaagd en was het toch al overwerkte rechterlijk apparaat onnodig belast.
Maar ja, je naam is Brutaal of niet!
