Een opvoedkundige mislukking

by Mr Frank Visser | mei 15, 2018 | 0 Comments
Een opvoedkundige mislukking

Een opvoedkundige mislukking.

Eerder verschenen als column in Plus Magazine

Mijn middelbare schooltijd speelde zich af in de zeventiger jaren van de vorige eeuw. Voor veel van mijn lezers zal dat niet anders zijn. Hoewel een zekere mate van opstandigheid eigen was aan die tijd, kwam het niet bij ons op om disciplinaire beslissingen van de directeur aan te vechten. Zo moest ik eens een herfstvakantie gedwongen op school doorbrengen, vanwege een akkefietje waar ik verder niet over zal uitweiden. Dat was balen, maar ja. De directeur had het zo beslist. Niet komen opdagen was geen optie. Dus zat ik die hele vakantie binnen, terwijl mijn vrienden lekker vrij waren. En thuis hoefde ik niet te komen klagen. ‘Dat zal je dan wel verdiend hebben,’ wist mijn moeder.

 

Dat is tegenwoordig helaas vaak anders. Ouders komen geregeld verhaal halen, als hun lieveling vanwege wangedrag op school wordt gecorrigeerd. En als de leraren niet oppassen, kunnen ze nog klappen krijgen ook. Dan hebben we het natuurlijk over ASO ouders. Maar vlak de zogenaamd beschaafde ouders niet uit. Die delen zelf weliswaar geen klappen uit, maar nemen daarvoor een advocaat in de arm en slepen de school voor de rechter. Ze brengen hun kroost zo drie dingen bij. Ten eerste, dat wangedrag niet erg is. Ten tweede, dat je geen respect hoeft te hebben voor je leraren en ten derde, dat je geen verantwoordelijkheid hoeft te dragen voor je eigen gedrag. Ik zou zeggen: opvoeding mislukt.

 

Een categorie apart vormen de leerlingen, die een specifieke vorm van afwijkend gedrag vertonen, zoals ADHD, autisme en sociaal onhandig gedrag, voortvloeiend uit PDDNOS/ASS problematiek. Die leerlingen hadden wij vroeger ook wel in de klas zitten, maar dat waren gewoon lastige kinderen, waarvan wij niet wisten dat ze ‘gestoord’ waren. Hoe dan ook, nu dit gedrag inmiddels als psychiatrische stoornis is aangemerkt, wordt wel het nodige extra van de school verwacht, als het gaat om bejegening en begeleiding. Wanneer je als leraar een paar van die kinderen ‘met een rugzakje’ in de klas hebt, ben je huiselijk gezegd dus de Sjaak. Wat je ook doet, het is zelden of nooit naar tevredenheid van de ouders.

 

Een wel zeer pregnant geval deed zich onlangs voor op een middelbare school in het zuiden van het land. Daar was een als ‘gestoord’ gediagnosticeerde leerlinge, al eens een half jaar van school verwijderd, wegens voortdurend wangedrag. Uiteindelijk kreeg ze een laatste kans en mocht ze weer langzaam ‘re-integreren’ op school. Dit echter niet, voordat duidelijke afspraken waren gemaakt met haar en haar ouders. In dat verband werd ook vastgelegd, dat deelname aan het meerdaagse, buitenlandse  schoolreisje afhankelijk was van haar functioneren. Nou, daarop viel het nodige af te dingen. Ze werd onder meer meermalen gepakt op spijbelen en roken, waarna ze weigerde om het daarop volgende strafwerk te maken. Waarschuwen hielp niet. Betrokkene bleek bij die gelegenheden ‘oncontroleerbaar’ gedrag te vertonen. Het zal niet verbazen, dat de school onder die omstandigheden weinig trek had, om deze leerlinge mee te nemen op schoolreis naar het buitenland.

 

Daar gingen haar ouders echter niet mee akkoord. Ze eisten in kort geding, dat hun dochter toch mee mocht. Uiteindelijk kon zij er vanwege haar afwijking toch niets aan doen! Desnoods zou haar vader meegaan als extra begeleider. De rechter maakte korte metten met deze eis. De uitsluiting van deze leerlinge van het schoolreisje was, hoe zuur ook, alleszins begrijpelijk en zeker niet apert onredelijk. De grens aan wat van de school kon worden geëist was bereikt! Dat had u die ouders ook kunnen vertellen.

 

Maar ja, kennelijk was er een rechter voor nodig, om hun dat aan het verstand te peuteren.