Een onaangenaam mens in Haarlem.
Een jong gezin met twee kleine kinderen arriveerde vorig weekend op zijn vakantieadres. Een huisje in een bungalowpark aan de Noord-Hollandse kust. Er werd strandweer voorspeld. De sfeer was dus uitgelaten! Nadat de auto was uitgepakt en de bedden opgemaakt, besloot moeder eerst eens een lekker kopje koffie te zetten. Tot haar verbijstering kwam er geen water uit de kraan.
Gelijk de storingsdienst van het PWN in Haarlem gebeld. Daar werd zij te woord gestaan door een jongmens, dat wel wist wat er aan de hand was. ‘Wij hebben uw watermeter weggehaald,’ klonk het opgewekt. 
‘Want u heeft zich niet als afnemer bij ons aangemeld!’ Nou hadden ze het huisje nog niet zo lang geleden gekocht, maar bij de overdracht waren keurig alle meterstanden doorgegeven bij de notaris. Een misverstand dus, zoveel was duidelijk. Maar niet voor de jongeman in Haarlem. ‘Nee, niks geen misverstand,’ wist hij. ‘De fout ligt helemaal bij u, dus ga ik er niks aan doen!’
‘Maar sturen jullie dan vooraf geen bericht, als jullie gaan afsluiten,’ vroeg mevrouw zich af. ‘Zeker, dat hebben we een aantal keer gedaan. Maar u reageerde niet!’ ‘Nu breekt mijn klomp,’ sputterde mevrouw tegen. ‘We hebben nooit wat ontvangen. Naar welk adres heeft u die brieven dan gestuurd?’ Ook dat wist de jongeman van de storingsdienst precies te vertellen. Wat volgde, was echter een volledig foutief postadres, met onjuiste postcode. Natuurlijk waren die verkeerd geadresseerde brieven nooit aangekomen! Daarop gewezen, werd onze jongeman een beetje dwars. ‘Dat adres en die postcode kloppen wèl,’ sprak hij op docerende toon. ‘Dat heb ik zojuist nog gecontroleerd.’
Ach ja, Haarlem, denk ik dan, daar wonen nu eenmaal alleen maar schoolmeesters. Maar toch had hij ongelijk.
Hoe dan ook, een misverstand bleef het en hoewel ongetwijfeld ergens in de buurt een busje van de storingsdienst gereed stond, om de wateraansluiting te herstellen, weigerde onze Haarlemmer daartoe opdracht te geven. ”Mag onze loodgieter dat dan doen,’ vroeg mevrouw. ‘Nee, iedereen blijft van die leiding af, anders pleegt u diefstal,’ klonk het bars. ‘Maandag mag u zich aanmelden en dan zien we wel verder.’ Onwil dus. Gewoon, omdat het PWN geen fouten zou maken en hij ook nog eens strikte instructies zou hebben, zich hard op te stellen in dit soort situaties. Als gevolg daarvan kon ons jonge gezin met huilende kinderen onverrichter zake naar huis terugkeren. Want zonder water is het moeilijk vakantie vieren in een huisje. Het PWN had zijn gelijk gehaald!
Omdat ik daar zelf ook een huisje heb, en betrokken ben bij het parkbestuur, besloot ik de maandag daarop de zaak op te nemen met het PWN. Een alleraardigste dame van de klantenservice begreep onmiddellijk wat er was gebeurd. Sterker, er waren wel vaker klachten binnengekomen over onjuiste postadresvermeldingen aldaar in hun administratie. ‘Om eerlijk te zijn, hebben we het overzicht in dat park een beetje verloren,’ wist de dame. ‘Ik sluit zelfs niet uit, dat er daar watermeters in bedrijf zijn, die niet eens bij ons staan geregistreerd!’ Kortom, de fout werd ruiterlijk toegegeven en beloofd werd, dat vanwege de onterechte afsluiting geen aansluitingskosten hoeven te worden betaald.
Ondertussen had haar onaangename en stront eigenwijze collega van de storingsdienst wel eventjes een leuke kindervakantie weten te verpesten.
