Mede omdat legale prostitutie door gemeentes enorm wordt tegengewerkt, zoeken en vinden steeds meer sekswerksters hun toevlucht in private woningen. Dat is uiteraard niet toegestaan, zeker niet als het om huurwoningen gaat. Het valt dan ook te begrijpen dat woningcorporaties, die het welzijn van hun andere huurders ter harte gaat, daartegen optreden. Bevordering van een goed sociaal leefklimaat behoort namelijk tot hun wettelijke takenpakket. Zeker als het gaat om de leefbaarheid in als krachtwijken bekend staande buurten. En juist daar nestelt de thuisprostitutie zich graag, net zoals de illegale wietkweek. Wegkijken is zeker niet de bedoeling. Thuisprostitutie werkt (verdere) verloedering van die buurten immers in de hand, ondermijnt de daar toch al wankelende publieke moraal en is een belangrijke bron van inkomsten voor de georganiseerde misdaad. Daarbij komt nog, dat thuisprostitutie moeilijk valt op te sporen en daarom het optreden tegen mensenhandel ernstig belemmert. Gelukkig werken de woningcorporaties en de politie hier samen.
Bij wietkwekerijen in huurwoningen is het tegenwoordig vaste rechtspraak, dat dit leidt tot een gedwongen beëindiging van de huur. Een zielig verhaal zal je niet helpen. Slechts in zeer uitzonderlijke gevallen strijkt de rechter de hand over het hart. Hoe zit dat nu bij thuisprostitutie?
In een recent vonnis van de rechtbank Amsterdam[1], werd korte metten gemaakt met een als artiest aangeduide huurder, in wiens huurwoning bij een politie inval een prostituée werd aangetroffen, die geen geheim maakte van haar broodwinning. Dat onze huurder naar zijn zeggen ‘van niets wist’ kon hem niet helpen. ‘Dan had hij maar beter moeten opletten,’ liet de rechtbank geparafraseerd weten. Hij kon dus omzien naar een andere woning, maar dat viel in zijn geval misschien weer mee, want hij verbleef toch al veel bij zijn vriendin! Kortom, een heldere uitspraak waarmee de woningcorporaties en de politie vooruit konden.
In Alkmaar kwam een bijna 60-jarige huurster er echter wel mee weg.[2] In haar senioren(!)woning bediende een prostituée naar eigen zeggen ongeveer 4 tot 8 klanten per week. Allemaal geworven via de website www.kinky.nl.
Een van die klanten werd bij een politie-inval samen met de sekswerkster op heterdaad betrapt in de slaapkamer van de huurster. Die laatste zei van niets te weten, aangezien ze fulltime werkzaam was als schoonmaakster. Het zou allemaal door haar zoon gekomen zijn, waartegen ze niet op kon. Zoonlief streek volgens de openhartige prostituée per klant € 10,– op! Zijn moeder volgens haar overigens ook. Nu leed onze huurster wel, aan wat werd aangeduid als ‘ernstige beperkingen’. Dus heel slim zal ze niet zijn geweest.
Maar dat je als schoonmaakster bij thuiskomst niets ziet of ruikt van wat allemaal aan kinky seks in je slaapkamer is bedreven, is wel erg verbazingwekkend. Daar kwam nog eens bij, dat ze een jaar eerder ook al eens was betrapt en toen een laatste waarschuwing had gekregen. Kortom, dat zag er dus slecht uit voor de huurster. De woningcorporatie wilde van haar af. Dit temeer, omdat de corporatie een dwangsom door de gemeente kreeg opgelegd. Bij elke herhaling moest € 5.000 worden afgetikt, tot een maximum van € 20.000! De kantonrechter vond het allemaal ook weinig fraai, maar vond toch dat ze belangen moest gaan afwegen.[3] Mevrouw was heel erg kwetsbaar en mocht daarom blijven. Dit keer met een aller-, allerlaatste waarschuwing, dat spreekt. De belangen van de woningcorporatie, die eigenlijk samenvallen met ons aller belang, werden helaas wel genoemd, maar niet op waarde geschat.
Opluchting voor de huurster. Maar wie gaat de dwangsom betalen, als zoonlief toch weer een prostituée in mama’s bed laat bijklussen!
[1] https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBAMS:2017:1537
[2] https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBNHO:2017:344
[3] Dat lijkt me overigens juridisch onjuist; HR 27 november 1998, NJ 1999,197;
