Het zag er allemaal zo mooi uit. Twee vrouwen wilden een kindje. Gelet op de huidige stand van de medische wetenschap is daar nog steeds een man voor nodig. Een zaaddonor dus. Die werd gevonden. Het ging om een bekende. Het werkte allemaal naar behoren en dus werd negen maanden later een wolk van een baby geboren uit de ene moeder. De andere moeder adopteerde het kind. De vader, die verder geen enkele juridische status had, zag het kind aanvankelijk geregeld. Maar daarna bekoelde de relatie met beide moeders en kreeg hij het kind niet meer te zien.
Dus toog hij naar de rechter en vroeg om een omgangsregeling. Hij mocht het kind éénmaal per jaar zien, vlak na de verjaardag. Daar moesten beide moeders zich bij neerleggen. Kennelijk had het kind echter geen idee wat er precies aan de hand was en dat die vreemde man eigenlijk zijn vader was. Dat werkt natuurlijk niet. Daarom bepaalde de rechter, dat de moeders het kind tijdig moesten vertellen hoe de vork in de steel zat.
Dat laatste ging beide dames echter te ver. Zij wilden zelf uitmaken wanneer zij het kind zouden voorlichten over diens afstamming. Uiteindelijk kwam de zaak bij onze hoogste rechter, de Hoge Raad, terecht. Die oordeelde kort en krachtig dat de moeders inderdaad verplicht waren hun kind tijdig voor te lichten. Daar had het kind gewoon recht op!
